7 Temmuz 2014 Pazartesi

Evet doğrudur, kabul ediyorum..

Doğrudur; insanlara çok kolay güveniyorum. Her seferinde bir daha kimseye güvenmeyeceğim diyorum ama olmuyor. Güvenmeye ihtiyacım var, güvenebileceğim birine. Günün sonunda başımı göğsüne yaslayıp nedensiz yere ağladığımda saçlarımı okşayıp, "Hey! Nefes al!" diyecek ve alnımdan öpecek birine.

Doğrudur; bir şey hissettiğim insanlara hemen açılmak istiyorum. Kalbim bu heyecanı kaldırmıyor ve insanları -özellikle de çok değer verdiklerimi- bu yüzden kaçırıp kaybediyorum. İçimde çok büyük bir sevgi var ve verilmeyi bekliyor ancak sevebileceğim birini bulduğumda yerimde duramıyorum. Mideme kramplar giriyor, yemek yiyemiyorum, evin içinde sağa sola yürüyüp duruyorum, köpeklerimi mıncıklıyorum... Olumsuz da cevap alsam en azından cevapsız kalmaktan daha iyi oluyor, ama evet, sanırım bu yüzden hayatta hiçbir zaman düzgün bir ilişki yaşayamayacağım.

Doğrudur; çok fazla sağlık sorunum var. Bunlarla kendi başıma idare etsem de arada desteğe ihtiyacım olabiliyor -acıyan gözlerle bakılmaya veya az sonra ölecekmişim gibi davranılmasına değil- ve eğer size sorunlarımdan bahsettiysem bu kendimi acındırmak için değil, sizi zor anımda müdahale edebilecek kadar güvenilir gördüğümdendir.

Doğrudur; kalbimi çok kolay kaptırıyorum, çünkü sevmeyi ve sevilmeyi seviyorum. Ancak bir şeyi karıştırmamak gerekiyor, eğer birini sevdiğimi söylüyorsam o kişiye illa ki güvendiğim anlamına gelmez. Hem sevmeyi hem de güvenmeyi çok istiyor olsam da bu iki özelliği aynı kişide bulmaz neredeyse imkansız oluyor ve artık umudumu neredeyse yitirdim denebilir.

Doğrudur; hayatta bir kez gerçekten aşık oldum ve o insanı kaybettim. Çok canım yandı ve asla eskisi gibi olamam dedim kendime. Bir daha o hissi yakaladığımda asla güvenmeyeceğim karşımdakine çünkü o kişiye olan hislerim, olaylara olan objektifliğimi etkiliyor. Normalde affedilmeyecek şeyleri affedip, yapılmayacak şeyler yapabiliyorum. Bir daha o kadar aptal olmak istemiyorum..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder